Το πογκρόμ των Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς δεν ήταν απλά ένα αποτρόπαιο τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα. Είχε πολλαπλές στοχεύσεις. Να ακυρώσει τις συνθήκες του Ισραήλ με τα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέϊν (Abraham Accords) και να εκτροχιάσει την κυοφορούμενη συμφωνία του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία. Να επαναχαράξει τις ενδοαραβικές ισορροπίες αλλά και τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι δεν αρκούσε ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα. Χρειαζόταν ένα χτύπημα που θα άνοιγε την πόρτα του φρενοκομείου. Που θα επηρέαζε τον ορθολογισμό, τη σκέψη, την κρίση, την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του αντιπάλου. Ένα χτύπημα που θα έκανε την οργή κατευθυντήρια της απόφασης, που θα παρέσυρε σε δυσανάλογη απάντηση, που τελικά θα στρέβλωνε την πολιτική του Ισραήλ αποβαίνοντας μοιραία για τα ίδια τα συμφέροντά του. Ένα χτύπημα που μοιραία θα οδηγούσε σε γενικευμένη ανάφλεξη.
Το πογκρόμ της εβδόμης Οκτωβρίου έπληξε την αποτρεπτική αξιοπιστία της κρατικής οντότητας του Ισραήλ, θρυμμάτισε το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και αμφισβήτησε το raison d’ être του. Ιδιαίτερα με την ιστορική ιδιαιτερότητα του Ισραήλ που συγκροτήθηκε σε κράτος για να αποκτήσει ο ισραηλινός λαός πατρίδα και να αποφευχθεί ένα νέο Ολοκαύτωμα, ένα τέτοιο πογκρόμ. Η τιμωρία των ενόχων ήταν, υπό αυτήν την έννοια, δικαίωμα και υποχρέωση. Μόνο που η τιμωρία της Χαμάς, μιας οργάνωσης που δρα και κρύβεται μέσα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή μετατρέποντας τους αμάχους σε ασπίδα της, είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς αθώα θύματα. Οι βομβαρδισμοί σε κατοικημένη περιοχή και η μαζική εκκένωση του βόρειου τμήματος της λωρίδας της Γάζας δημιούργησαν ήδη μια ανθρωπιστική κρίση. Το πρώτο θύμα του θύματος, όπως θα έλεγε ο Edward Said, είναι οι Παλαιστίνιοι άμαχοι στη λωρίδα της Γάζας.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, για πρώτη φορά δημόσια, παραδέχθηκε πως η οργή από τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου οδήγησε την Αμερική σε λάθη. Και προσπάθησε να νουθετήσει την ηγεσία του Ισραήλ να μην παρασυρθεί από την οργή και να αποφύγει ενέργειες που θα οδηγούσαν σε ευρύτερη ανάφλεξη, ριζοσπαστικοποίηση της κοινής γνώμης των αραβικών κρατών και θα έφερναν το Ισραήλ αντιμέτωπο με την διεθνή κατακραυγή. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ έστειλαν δύο αεροπλανοφόρα στην περιοχή για να αποτρέψουν την κλιμάκωση στέλνοντας ισχυρά μηνύματα σε Ιράν και Χεζμπολλάχ. Τα όρια της αμερικανικής προσπάθειας διαμεσολάβησης, όμως, φάνηκαν από το ναυάγιο της τετραμερούς συνάντησης ΗΠΑ, Ιορδανίας, Αιγύπτου και Παλαιστινίων. Και όλα αυτά πριν καν αρχίσει η χερσαία επέμβαση στη Γάζα, που αναπόφευκτα θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Η πρώτη χώρα που στράφηκε κατά των ΗΠΑ και του Ισραήλ, πέρα από την αναμενόμενη αντίδραση πολλών αραβικών κρατών, ήταν η Τουρκία. Ο Ερντογάν εγκατέλειψε ασμένως τη μετεκλογική δυτική στροφή του και την επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο όπως στο Ουκρανικό. Ο λαϊκισμός, όμως, διά του οποίου μπόλιασε την τουρκική κοινή γνώμη με αντιαμερικανισμό και αντισημιτισμό τον τραβάει σε πιο ακραίες θέσεις καθώς όλα αυτά έχουν ένα εσωτερικό ακροατήριο. Αυτό δύσκολα τον καθιστά έναν “έντιμο διαμεσολαβητή”. Πέραν του ότι το Ισραήλ εμπιστεύεται την Αίγυπτο, την Ιορδανία ή το Κατάρ παρά τον Ερντογάν για έναν τέτοιο ρόλο.
Η συμπεριφορά του Ερντογάν αναδεικνύει, για άλλη μία φορά, τα όρια της στρατηγικής της Δύσης απέναντι στην Τουρκία και την ανάγκη αλλαγής υποδείγματος. Και για την Ελλάδα αναδεικνύει το ερώτημα κατά πόσο ο εξελισσόμενος διάλογος γίνεται με έναν αξιόπιστο συνομιλητή που σέβεται το “pacta sunt servanda.”
Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο”, 21 Οκτ. 2023