- ΙΝΩ ΑΦΕΝΤΟΥΛΗ
- ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
Οι εικόνες φυγής χιλιάδων στρατεύσιμων δεν είναι εικόνες που τιμούν μια χώρα με την ιστορία και την παράδοση της Ρωσίας. Μια χώρα όπου η ανάμνηση του μεγάλου πατριωτικού πολέμου εναντίον του ναζισμού με εκατομμύρια νεκρών παραμένει μια ετήσια μεγάλη γιορτή. Υπάρχει λοιπόν ζήτημα σοβαρό νομιμοποίησης του καθεστώτος. Το γνωρίζαμε αλλά τώρα έχουμε τις αποδείξεις.
Μια δεύτερη συντριπτική απόδειξη απονομιμοποίησης είναι η οικτρή κατάσταση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Και η προσάρτηση των εδαφών της νότιας Ουκρανίας είναι η επισφράγιση της αδυναμίας τους να επιβάλουν τη θέληση του Πούτιν στην υπόλοιπη χώρα. Δεν σημαίνει αυτό ότι η απώλεια του 15% του εδάφους δεν είναι σημαντική, ειδικά αν αναλογισθούμε ότι πολύ δύσκολα θα επιστραφεί. Ωστόσο, δεν ήταν αυτός ο στρατηγικός στόχος του Ρώσου προέδρου. Ηταν η κατάληψη του Κιέβου και η εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης-μαριονέτας σε μερικά εικοσιτετράωρα. Απέτυχε παταγωδώς και έβγαλε στο φως τα άπλυτα του καθεστώτος του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για το ΝΑΤΟ από την αποδόμηση της ρωσικής ισχύος σε παγκόσμια θέα.
Δυστυχώς, όμως δεν είναι ώρα για θριαμβολογία. Η Ουκρανία έχει ακρωτηριαστεί και η Ρωσία δεν θα κάνει εύκολα πίσω από τη στιγμή που το δυτικό στρατόπεδο δεν έχει πρόθεση να κινηθεί στρατιωτικά. Η απόφαση αυτή είναι ορθή καθώς υπαγορεύεται από την επιλογή να μην οδηγηθούμε σε μια γενικευμένη σύγκρουση επί ευρωπαϊκού εδάφους αλλά δημιουργεί ένα πολύ επικίνδυνο κενό ασφαλείας στην Ευρώπη. Βρισκόμαστε σε πόλεμο, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη πρέπει να το συνειδητοποιήσει. Η Ρωσία μας επιτίθεται με άλλα μέσα – ενεργειακό πόλεμο, κυβερνο-επιθέσεις, δολιοφθορές, προπαγάνδα, επιρροή στην κοινή γνώμη πριν από κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, π.χ., Ιταλία. Θα συνεχίσει να το κάνει καθώς το κόστος δεν απασχολεί το αυταρχικό της καθεστώς.
Αλλά η Ευρώπη πρέπει να αντιδράσει αν δεν θέλει τα επόμενα χρόνια να είναι όμηρος των επιλογών του Πούτιν. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η “μαύρη τρύπα” της Ουκρανίας θα περιορισθεί στα σύνορα της. Ήδη τα σύνορα αυτά έχουν de facto αλλάξει. Επομένως, έχει κλείσει η μεταπολεμική περίοδος όπου το θεσμικό οικοδόμημα της αμερικανικής ηγεμονίας, ΝΑΤΟ και ΕΕ, επέβαλε το status quo.
Η αλλαγή του status quo με βία όπως συμβαίνει στην Ουκρανία είναι μια δομική αλλαγή στις διεθνείς σχέσεις. Θα επηρεάσει πολύ ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, αν δεν υπάρξει γρήγορα επίδειξη αποφασιστικότητας και χρήση μέσων ισοδύναμων με αυτά της Ρωσίας.
Πρόβλημα ηγεσίας στην ΕΕ; Ναι, υπάρχει. Πρόβλημα ηγεσίας στη Γερμανία; Επίσης, δυστυχώς. Συνεπώς, πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες. Να υποστηριχθεί ο Μακρόν, ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης με στρατηγική θεώρηση. Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για ευρωπαϊκή άμυνα αλλά και για ενεργειακή ένωση. Οι 15 χώρες που ζητούν πλαφόν στην ενέργεια είναι ένας καλός αριθμός. Οι πρωτοβουλίες να πολλαπλασιασθούν και σε άλλους τομείς. Έτσι, προχώρησε η ΕΕ μέχρι τώρα, έτσι πρέπει να προχωρήσει από ‘δω και πέρα. Η διαφορά μέχρι σήμερα ήταν ότι δέσποζε γεωπολιτικά στο ευρωπαϊκό τοπίο και τα σύνορα της ήταν απόρθητα. Δεν είναι πλέον, ας το συνειδητοποιήσουμε.